.:: The Truth / The X-Files / X-Files / XFiles / Z Archiwum X / Archiwum X / Mulder, Scully ::.

Scenariusz: David Duchovny
Reżyseria: David Duchovny
Data emisji: 30.04.2000 (USA)

Występują:

Assistant Director Walter Skinner (Mitch Pileggi)
Cardinal Augustine O’Fallon (Harris Yulin)
Chuck Burks (Bill Dow)
Garry Shandling (Garry Shandling)
Micah Hoffman (Paul Lieber)
Tea Leoni (Tea Leoni)
Tina (Tina M. Ameduri)
Wayne Federman (Wayne Federman)
Zombie (Tim Roe)

Lokacje: Hollywood, California, Washington, D.C.
Agent śledczy: Fox Mulder, Dana Scully

Transkrypcja odcinka: wersja ANG

Mulderyzmy:
Aktorka (Scully): Czy to twoja latarka Mulder, czy tylko lubisz na mnie leżeć?
Aktor (Mulder): To latarka.

Aktorka (Scully): Kocham Waltera Skinnera.
Aktor (Mulder): A w czym on jest lepszy ode mnie?
Aktorka (Scully): Ma większą latarkę.

Mulder: Czy naraziłem się panu bardziej niż zazwyczaj?

Wayne: Ciekawe czy ona jest partnerką tylko w pracy...?

Mulder: Co robiłaś dziś rano?
Scully: Grzebałam w papierach.
Wayne (znacząco): Uhu...

Scully: Powinniśmy mieć nakaz.
Wayne: Łamiemy tylko prawo, nic wielkiego.

Wayne: Mam mówić panie Mulder, agencie Mulder, czy może masz jakąś ksywkę?
Mulder: Coś jak Skinman?

Scully (delikatnie): Było ciemno i coś mogło ci się przywidzieć. Nasłuchałeś się opowieści o duchach, naoglądałeś się rozmaitych horrorów... To była halucynacja. WYDAWAŁO ci się, że kościotrupy próbowały zrekonstruować misę.
Wayne: To nie była halucynacja tylko grafika komputerowa.
Mulder: To nie był film, tylko rzeczywistość.
Wayne: I co za różnica?

Mulder: Prawda bywa dziwniejsza od fikcji.
Wayne: Za to fikcja jest szybsza i tańsza.

Wayne: A wy oboje jesteście szaleńcami. Ty bo wierzysz w to, w co wierzysz, a ty bo nie wierzysz w to, w co on wierzy.

Scully: Kiedy byłam w szkole mieliśmy taką fajną siostrę Calahan. Nazywaliśmy ją Niesamowitą, bo zawsze opowiadała nam różne straszne historie.
Mulder: Taka siostra to by mi się spodobała.

Wayne: Kto powinien zagrać ciebie w filmie?
Mulder: Może Richard Gere?
Wayne (wybucha śmiechem): A poważnie? Może być Gary Shandling?
Mulder: Źle cię słyszę, Wayne, to brzmiało jak “Gary Shandling”.(...) A kto zagra Skinnera?
Wayne (bez wahania): Richard Gere.

Mulder: Co znalazłaś?
Scully: Ślady czerwonego wina i strychniny w żołądku Hoffmana.
Mulder: O kurcze, wzmocnione wino.

Scully: Denat był bardzo podobny do Hoffmana i miał przy sobie jego dowód.
Skinner: Scully, czy gdybym miał przy sobie torebkę Marlyn Monroe, znaczyłoby to, że spałem z Kennedym?

Skinner (wkurzony): FBI zawsze działało bardzo sprawnie, a teraz – po raz pierwszy w historii – prowadzimy sprawę o morderstwo za życia domniemanej ofiary. (...) Proszę w to nie mieszać O’Fallona ani Hoffmana! Agentko Scully, proszę odłożyć swój skalpel!

Hoffman: Stałem się Chrystusem.
Mulder: A ja sceptykiem.

Hoffman: Pomyślałem wtedy, że albo zacznę studiować prawo, albo zostanę fałszerzem skandalizujących dokumentów religijnych.
Mulder: Pewnie każdy obiecujący młody człowiek się nad tym zastanawia.

Scully: “Dziewiąta Planeta”?
Mulder: Tak. To nowa metoda śledcza. Ten film jest tak głupi i dziecinnie naiwny, że usypia moją krytyczną świadomość i uwalnia prawą półkulę mózgową, by mogła swobodnie i poetycka kojarzyć.

Scully: Ile...?
Mulder: Czterdzieści dwa.
Scully: Widziałeś ten film czterdzieści dwa razy...? Czy to cię nie martwi? Bo mnie martwi...

Shandling: Mogę cię o coś spytać, tak na poważnie?
Mulder: Pewnie.
Shandling: Zakładasz na lewą czy na prawą stronę?
Mulder: Nie rozumiem.
Shandling: Kiedy gram jakąś postać, muszę się w nią wczuć, ujrzeć od środka.
Mulder: Chyba w większości na lewą.
Shandling: W większości...?
Mulder: Przeważnie.

Mulder: Dlaczego ci, co wstają z grobów zawsze chcą skrzywdzić żyjących?
Scully: Dlatego że tak naprawdę nikt nie może wstać zmarłych. Duchy i zombie to tylko uosobienie naszych ukrytych kanibalistycznych i seksualnych obaw. Są tym, czym obawiamy się, że sami jesteśmy – bezmyślnymi automatami, które tylko jedzą i zabijają.
Mulder: Wszystko zepsułaś. Ale mam inną teorię: kiedy zombie chce zjeść człowieka, to tylko początek. Właśnie powstał z grobu, wiec chce nadrobić wszystko, co go ominęło. Najpierw zjeść, potem napić się, a na końcu tańczyć i kochać się.
Scully: Rozumiem. Po prostu nigdy nie dajemy im szansy, by pokazać się z lepszej strony.

Skinner (dzwoni): Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkadzam.
Mulder (siedzi w wannie): Nie, piszę raport.
Skinner: Chciałem was przeprosić, że tak na was naskoczyłem.
Mulder: Doceniam to, Skinmen.
Skinner: Nie mów tak do mnie.
Mulder: Tak jest. Gdzie pan teraz jest?
Skinner: Pod tobą. (...) Biorę kąpiel.
Mulder: Może pan chwilę poczekać? (przełącza się na rozmowę ze Scully) Scully, Scully, Skinmen dzwoni do mnie z wanny!!!
Skinner: Wciąż cię słyszę.

Scully: Mulder, Tea Leone chyba się w tobie kocha.
Mulder: Jasne, już to widzę. Ona we mnie. Akurat.
Scully: Shandling też trochę na ciebie leci.
Mulder: Naprawdę?

Scully: Mulder, muszę ci się do czegoś przyznać. Kocham współproducenta Waltera Skinnera.
Mulder: Ja też.

Streszczenie: Jeden z najśmieszniejszych epizodów w historii The X-files (widać to po ilości Mulderyzmów). Napisał scenariusz i zajął się jego reżyserią sam Duchovny. Mimo, że wcześniejsze odcinki jego autorstwa nie cieszyły się popularnością, tym razem David pokazał klasę. Oprócz niego i Gillian wystąpił Gary Shandling (znany amerykański komik) oraz Tea Leoni (prywatnie żona Duchovnego). A co z treścią? Po krótce ma się tak: Skinner przydziela swym ulubionym agentom nową sprawę - oto w krypcie kościoła kardynała O’Fallona wybuchła bomba. Muszą oni dowiedzieć się, kto to zrobił, dlaczego i oczywiście złapać go - nic prostszego. Ale poza rozwiązaniem zagatki, muszą oni także poniańczyć scenarzystę (kolegę Skinnera), który kręci film o FBI... Dawno się tak nie uśmiałem... Kościotrupy składające się do kupy, tańczące zombi, ruszający się i mówiący trup, no i oczywiście fragmenty filmu, który powstał na enigme pracy Fox’a i Scully. Rewelacja! Tego odcinka nie pobije żadna parodia.